اغلب در مورد راه‌حل‌های بسته‌بندی فعالی که از هدر رفتن مواد غذایی جلوگیری می‌کند، صحبت‌هایی می‌شنویم. با این حال، منصفانه است که بگوییم تعداد زیادی از این طرح‌ها هرگز به مقیاس تجاری نمی‌رسند. اندرو مانلی، مدیر ارتباطات AIPIA، موانع راه بررسی و نظرات خود را در مورد اقدامات بیشتر برای کمک به این نوآوری‌ها ارائه می‌کند.
به‌طور مداوم به ما گفته می‌شود که 30درصد از مواد غذایی تولید شده در جهان هرگز خورده نمی‌شوند. این را می‌توان در مناطق مختلف به دلایل مختلفی سرزنش کرد. اما، مطمئناً در اروپا و آمریکای شمالی، بیشتر ضایعات مواد غذایی در انتهای زنجیره تامین اتفاق می‌افتد؛ در شرکت تدارکات/ انبارداری، خرده‌فروش یا در خانه.
با این حال چندین فناوری بسته‌بندی «فعال» برای مهار رشد باکتری‌ها، تأخیر در رسیدن یا خارج کردن «عوامل بد» مانند اکسیژن از بسته، برای طولانی‌تر کردن ماندگاری پروتئین‌ها و تولید در دسترس است. بنابراین، آیا این راه‌حل‌ها مورد استقبال قرار می‌گیرند؟ و اگر هستند، چگونه است که ما شواهد بیشتری از آنها نمی‌بینیم؟
مطمئناً فعالیت‌های زیادی در توسعه بسته‌بندی‌های انعطاف‌پذیر با خواص مهار رشد میکروبی یا باکتریایی وجود دارد. خبرنامه AIPIA به‌طور منظم در مورد پروژه‌های تحقیقاتی و توسعه‌ای متعدد در دانشگاه‌ها یا موسسات فنی گزارش داده است که نتایج امیدوارکننده‌ای را نشان می‌دهد.
به‌طور خاص، به‌نظر می‌رسد تمرکز بر نانوتکنولوژی ترکیب شده با سلولز یا الیاف مشتق شده از هر چیزی از پوست میوه دورین گرفته تا بامبو برای تولید ماده‌ای «مشتق شده طبیعی» است که نه‌تنها حشرات را مهار می‌کند، بلکه قابل کمپوست، تجزیه و یا حتی خوراکی است. اما آیا هیچ‌کدام از اینها به‌عنوان یک محصول تجاری قابل دوام مد‌نظر هستند؟
اگر تجربه مشارکت AIPIA با پروژه NanoPack قابل قبول باشد، مسیری سخت برای تولید کاملا تجاری وجود دارد. این پروژه سه ساله با موفقیت، یک فیلم ضد‌میکروبی مبتنی بر نانولوله‌های هالوسیت و اسانس‌های گیاهی مانند پونه کوهی تولید کرد. نشان داده شد که فیلم نهایی حداقل 3 هفته از رشد کپک در نان جلوگیری می‌کند، قابلیت فروش گیلاس تازه را تا 13درصد افزایش می‌دهد و ماندگاری پنیر زرد را حداقل تا چهار روز دیگر افزایش می‌دهد.
اما برای عرضه این فیلم انعطاف‌پذیر و همچنین سایر فیلم‌های در دست توسعه، به تأیید EFSA، آژانس استانداردهای غذایی اروپا نیاز دارد و این روند می‌تواند آنقدر طول بکشد که تقریباً هر پرونده تجاری از رده خارج شود. با این حال، ما به محصولاتی مانند این نیاز داریم تا به صرفه‌جویی در مواد غذایی و محافظت از مصرف‌کنندگان در برابر آلودگی مضر کمک کنند.
البته برخی از مهارکننده‌های شناخته شده در بازار وجود دارد که معروف‌ترین آنها نقره است. به‌عنوان مثال، نیترات نقره در محافل پزشکی به‌عنوان یک عامل ضد‌میکروبی شناخته شده است. اما فلز موجود در مواد بسته‌بندی انعطاف‌پذیر، بازیافت را بسیار سخت و حتی غیرممکن می‌کند و اثربخشی نقره در نقش یک عامل ضد‌میکروبی بر‌اساس برخی گزارش‌ها متغیر است. در یک مورد واضح‌تر، ثابت شده است که گرافن دارای خواص ضد‌میکروبی خوبی است و در عین حال قابل بازیافت است. اما، مانند نقره، گران است. اکنون راه‌حل‌های بسته‌بندی فعال مقرون به‌صرفه و سازگار با محیط زیست وجود دارد.
جمع‌آوری يا شست‌و‌شو با گاز، سال‌هاست که به شکلی وجود دارد، اکنون ما محصولات ظریف‌تری داریم که می‌توانند اکسیژن را برای کند کردن فساد و حفظ شرایط خارج کنند، یا مانع از تولید اتیلن برای رسیدن محصولات به شکل آهسته شوند. به‌نظر می‌رسد همه آنها بسیار خوب کار می‌کنند و ظاهراً بسیار مقرون به‌صرفه هستند.
سوال من این است: آیا تولیدکنندگان مواد غذایی از این راه‌حل‌ها استفاده می‌کنند؟ اگر چنین است، تا چه حد؟ و اگر نه، چرا؟ مطمئناً مصرف‌کنندگان این روزها چیزهایی را که به غذاهایشان «اضافه می‌شود» دوست ندارند. اما همانطور که با NanoPack (که مشاوره‌های گسترده‌ای با مصرف‌کنندگان انجام داد) متوجه شدیم که وقتی توضیح داده شد که غذا را نجات می‌دهد و آنها را از آسیب محافظت می‌کند، همه آنها موافق بودند!
بنابراین، چرا تولیدکنندگان و خرده‌فروشان مواد غذایی برای اتخاذ این راه‌حل‌ها و فریاد زدن درباره آنها دست از سر خود نمی‌کشند؟ به هر حال، شما نمی‌توانید بیشتر آنها را ببینید زیرا گازها، مواد افزودنی مستربچ یا پوشش هستند.
